“Dost Kervanı” adlı albümü size şiddetle tavsiye etmiştim ya.. İşte onun birinci şarkısı bu.. İlk dinleyişimde atlamışım.. Sonra dikkatimi çekti, sonra da arabanın milli marşı oldu nerdeyse.. Her bindiğimde dinliyorum, yol uzunsa birkaç kez..
Niye dokundu bana.. Niye çekti bu türkü bu kadar beni..
Çocukluğumu, o karlı ama çok mutlu günlerin nostaljisini geri getirdiğinden mi?..
Yoksa, yoksa bugünleri, hiç bitmeyen bekleyişlerimi anlattığı için mi?..
“Böyle miydi senin ilen ahımız
Yollarına kar mı yağdı gelmedin
Ömür geçti, tükeniyor vaktimiz
Yollarına kar mı yağdı gelmedin!..”
Köy yerinde, o zamanlar, gelişi engelleyen tek şeydi karın yağması..
Bir yağdı mı kalkana kadar aylar boyu beklerdin, neyi bekliyorsan artık.. Bir haber, bir mektup, bir sevdik, bir sevgili..
Onu diyor Musa Eroğlu usta..
Bekleye bekleye umudu kestiği sevgiliye sitem ediyor..
“Yollarına kar mı yağdı, gelmedin..”
..Ve beni vuran satır..
“Ömür geçti.. Tükeniyor vaktimiz..”
Musa Eroğlu usta nasıl yürekten vuruyor, mızrabı saza.. Nasıl yüreğinize akıtıyor, türküsünü..
“Döküldü yaprağım güzlere düştüm
Gönülden ırağım gözlere düştüm
Yüreğim yanıyor közlere düştüm
Yollarına kar mı yağdı, gelmedin?..”
He ya!.. Yağmış olmalı.. Yoksa gelirdi!..
Hıncal Uluç